Vlaamse Gaai

Hij die de hemel op zijn vleugels draagt
is in dit sneeuwgebied een groet van God.
Waar het bos zwijgt als in een wit complot
spreekt hij roerloos. Vooral de kleur gewaagt

van een verzoening: blauw met aardetint,
van vrede die zo lijfelijk begint.

Zo onvoltooid als een liturgisch beeld
dat weet heeft van een witter perspectief.
Een onruststoker heeft de stilte lief
en staat rechtop, verloren, ongestreeld.