Abdij

Geen publiek verkeer. Geen touringcar met
ballast. De enkeling die via pad
en plein zijn voeten naar de drempel zet

vindt op de berg het klooster als een stad.
Gestroomlijnd land, gekantrecht de abdij
die zich opent. Een goed bewaarde schat.

Kom binnen. Kerkzaal en crypte, zegt hij,
herbergen tijd. Een monnik is een gast
van God op aarde en op zijn beurt gastvrij.

Het is of hardop spreken hier niet past,
waar steen zich voegt naar de klassieke norm.
In het getal liggen de ruimtes vast.

Het licht heeft lijnen lief. Een storm
van licht maakt nieuw. Zodra je een schep zand
neemt uit de aarde ontstaat een vorm.

Taal houdt in haar betekenissen stand,
zoals er klanken zijn in een klokketoren,
geluidsgolven in het heuvelland.

bij: Abdij St. Benedictusberg Vaals